Kościół pw. św. Trójcy - Kolegiata
Kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy, był pierwszym kościołem ufundowanym przez Jakuba Wejhera i wybudowanym na niezamieszkałym, dziewiczym terenie w latach 1643-1644. Postawienie świątyni było spełnieniem ślubów, złożonych Bogu przez Jakuba Wejhera, który znalazł się w opresji podczas wojennych wypraw z Królem Władysławem IV. Świątynię rozebrano i w latach 1754-1755 pobudowano nowy kościół w stylu barokowym. Fundatorem nowego kościoła był ówczesny właściciel Wejherowa hrabia Jerzy Piotr Przebendowski. Ta jednonawowa świątynia, w niezmienionym kształcie przetrwała do lat dwudziestych XX wieku, gdy postanowiono kościół znacznie powiększyć. Do istniejącego kościoła, dobudowano transept i nowe prezbiterium. Tak więc 1927 roku oddano wiernym w użytkowanie powiększoną świątynię, która do dziś stoi w niezmienionym kształcie i wielkości. Kolegiata pomimo przebudowy w znacznej mierze zachowała swój barokowy charakter. Jednowieżowy korpus dobrze współgra z obszernym transeptem ozdobionym interesującymi szczytami. We wnętrzu świątyni warto zwrócić uwagę na późnobarokowe ołtarze, rokokową ambonę, chrzcielnicę oraz kuty żyrandol z orłem polskim (XVIII w.) oraz szafę na ornaty z 1720 roku znajdującą się w zakrystii a także witraże przedstawiające ornamenty roślinne (witraże w starej części kościoła -1888 r.), Świętych (witraże w transepcie - 1928 r.) oraz sceny z życia Chrystusa (witraże w prezbiterium lata 40 - te XX wieku).
Kolegiata pełni rolę sali koncertowej. W jej wnętrzach występują artyści, zespoły chóralne a także orkiestry z programem religijno - kulturalnym.
Tuż obok głównego wejścia do Kolegiaty, znajduje się jeden z cenniejszych zabytków Wejherowa, przyrynkowy domek szczytowy, o konstrukcji szachulcowej z tzw. wystawkiem (rzadkością architektoniczną). Fundatorką i opiekunką szpitalika dla ubogich wybudowanego w 1644 roku, była pierwsza żona Jakuba Wejhera - Anna Elżbieta. Także hrabia Ignacy Przebendowski przeznaczał roczną dotację na potrzeby szpitalika, w którym zamieszkiwali ubodzy mieszkańcy Wejherowa. W 1986 roku szpitalik został odrestaurowany.
Konwikt Collegium Leoninum
Po I rozbiorze Polski, Wejherowo znalazło się w granicach państwa pruskiego a Wejherowskie Sanktuarium Maryjno - Pątnicze, jako ważne centrum kultu religijnego i polskości, było zagrażającym rządom pruskim ośrodkiem.
W 1828 roku władze pruskie wręczyły OO. Franciszkanom akt kasacji Klasztoru. Zarządzenie kasacyjne na kilka lat zostało zawieszone, lecz w 1835 roku definitywnie wykonane. W 1857 roku Franciszkanie na kilka lat wrócili do Wejherowa do swojego Klasztoru, lecz w 1872 roku zamieszkali w nowym budynku - klasztorze, wybudowanym przy ul. 3 Maja. Inicjatorem wybudowania ze składek wiernych nowego budynku klasztoru, był proboszcz parafii św. Trójcy, ks. Albert Rook. Franciszkanie niedługo tam mieszkali. W 1875 roku ostatecznie musieli opuścić klasztor i Wejherowo (po 228 latach obecności w tym mieście - nota bene OO. Franciszkanie powrócili do Wejherowa 4.X.1946 roku).
Budynek przy ul. 3 Maja po Franciszkanach, przeszedł na własność biskupa chełmińskiego. Z czasem dobudowano do niego kaplicę a w 1903 roku zorganizowano konwikt - internat - dla uczniów wejherowskiego gimnazjum, nazywając go „Collegium Leoninum” na cześć ówczesnego Papieża Leona XIII i biskupa Leona Rednera, wybierając także na patrona kaplicy Świętego Leona Wielkiego. Tak więc, w konwikcie zamieszkali chłopcy, którzy w przyszłości zamierzali zostać kapłanami. Otrzymywali tutaj mieszkanie, utrzymanie a także odpowiednie wychowanie.
W czasie okupacji w konwikcie mieścił się magazyn a w pomieszczeniach mieszkalnych biura zaopatrzenia ludności. Od 1945 roku w konwikcie był szpital zakaźny dla byłych więźniów obozu Sztuthoffu.
W 1947 roku ks. proboszcz Władysław Mówka, reaktywował Collegium. W 1950 roku utworzone zostało tam Małe Seminarium Duchowne, w 1957 roku rozwiązane. W tym bowiem roku została utworzona nowa parafia pod wezwaniem Świętego Leona Wielkiego. Na plebanię przeznaczono budynek byłego konwiktu i jest nim po dzień dzisiejszy.
Kościół pw. św. Stanisława Kostki
Wejherowo od zarania było miastem wielu wyznań. Znaczną grupą wyznaniową byli ewangelicy, którzy mieli swoją świątynię przy ulicy Sobieskiego (tuż za budynkiem dzisiejszej poczty). Była to świątynia mała. Na początku XX wieku, ewangelicy zaczęli czynić starania o wybudowanie okazałej świątyni. W 1908 roku został poświęcony nowy kościół ewangelicki w stylu późnego gotyku, o strzelistej sylwetce.
Strzelistości budowli nadają wysmukłe cztery narożne wieże i jedna umieszczona centralnie - wyższa - zegarowa. Budynek o pięknej fasadzie, wykonany został z czerwonej cegły.
Po II wojnie światowej już jako kościół pod wezwaniem Świętego Stanisława Kostki, został przejęty przez parafię rzymskokatolicką.